John Thomson stond onder de lat bij Celtic Glasgow en men noemde hem de Prins van alle doelmannen.
Hij debuteerde als tiener in het nationale elftal van Schotland en kenners wisten zeker dat hij de beste Schotse doelman aller tijden zou worden.
In 1931 ging het mis in een Old Firm (de derby tussen Celtic en aartsrivaal Rangers).
Na 5 minuten in de tweede helft dook Rangers-spits Sam English de zestien binnen.
De doelpuntenmachine die het jaar ervoor 44 maal raak trof stormde op Thomson af.
Thomson dook naar de bal en plukte hem uit de voeten van de spits.
Een fractie van een seconde later klonk een angstaanjagend luid 'KRAK' door het stadion.
Thomson werd vol in het gezicht geraakt door de knie van English en hij bloedde hevig.
De toeschouwers van Rangers floten de doelman uit en verweten hem aanstellerij.
Het werd pas stil toen men de doelman levensloos het veld afdroeg.
Het hele land was in rouw, zelfs de vijanden van Celtic en Rangers begroeven even de wapens.
Er kwam een einde aan de verbroedering nadat Celtic trainer Maley op de vraag of het een ongeluk was antwoordde met een allesbetekenende 'Ik hoop het!'.
Vanaf dat ogenblik keerde heel Schotland zich onterecht tegen de immer sportieve spits English.
Hij kon niet meer op straat komen, hij werd door iedereen weggehoond en uitgescholden.
Men raadde hem aan om de schoenen aan de haak te hangen maar English wilde blijven voetballen omdat hij wist dat hem geen schuld trof.
De druk in Schotland werd echter zo groot dat hij moest vluchten en de overstap naar Liverpool maakte.
Engelse tegenstanders en supporters namen het gedrag van hun Schotse buren echter snel over en er werden zelfs busreizen georganiseerd uit Schotland om Thomson in Liverpool uit te jouwen.
English stopte op 28-jarige leeftijd noodgedwongen met voetballen omdat hij het niet meer aan kon.
Hij omschreef zichzelf jaren later in een interview als 'de op één na onfortuinlijkste speler van Schotland'...
Sam English
::Bart::
